پارگی تاندون آشیل

پارگی تاندون آشیل آسیبی است که پشت ساق پای شما را تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری عمدتاً در افرادی که ورزش های تفریحی انجام می دهند رخ می دهد، اما ممکن است برای هرکسی اتفاق بیفتد.

تاندون آشیل یک طناب فیبری قوی است که ماهیچه های پشت ساق پا را به استخوان پاشنه پا متصل می کند. اگر تاندون آشیل خود را بیش از حد کشش دهید، ممکن است به طور کامل یا جزئی پاره شود.

اگر تاندون آشیل شما پاره شود، ممکن است صدای پارگی بشنوید و به دنبال آن یک درد شدید فوری در پشت مچ پا و ساق پای شما ایجاد شود که احتمالاً بر توانایی شما در راه رفتن صحیح تأثیر می گذارد. جراحی اغلب برای ترمیم پارگی انجام می شود. با این حال، برای بسیاری از افراد، درمان غیرجراحی به همان اندازه کار می کند.

علائم:

اگرچه ممکن است هیچ علامت یا علامتی با پارگی تاندون آشیل نداشته باشید، اکثر افراد این موارد را دارند:

• احساس لگد زدن به ساق پا
• درد، احتمالاً شدید، و تورم در نزدیکی پاشنه پا
• ناتوانی در خم کردن پا به سمت پایین یا "هل کردن" پای آسیب دیده هنگام راه رفتن
• ناتوانی در ایستاد ن روی انگشتان پای آسیب دیده
• صدای ترکیدن یا کوبیدن در هنگام آسیب دیدگی
• چه زمانی به پزشک خود مراجعه کنید
• اگر صدای ترک در پاشنه پا شنیدید، فوراً به پزشک مراجعه کنید، به خصوص اگر بعد از آن نتوانید به درستی راه بروید.

علل:

تاندون آشیل به شما کمک می کند تا پای خود را به سمت پایین بگیرید، روی انگشتان پا بلند شوید و هنگام راه رفتن پای خود را فشار دهید. شما تقریباً هر بار که راه می روید و پای خود را حرکت می دهید به آن تکیه می کنید.

پارگی معمولاً در قسمتی از تاندون رخ می دهد که در فاصله 2 1/2 اینچ (حدود 6 سانتی متر) از نقطه اتصال آن به استخوان پاشنه قرار دارد. این بخش ممکن است مستعد پارگی باشد زیرا جریان خون ضعیف است، که همچنین می تواند توانایی آن را برای بهبودی مختل کند.

پارگی ها اغلب به دلیل افزایش ناگهانی فشار روی تاندون آشیل شما ایجاد می شود. نمونه های رایج عبارتند از:

• افزایش شدت مشارکت ورزشی به ویژه در ورزش هایی که شامل پریدن است
• سقوط از ارتفاع
• قدم گذاشتن در یک سوراخ
• عوامل خطر

عواملی که ممکن است خطر پارگی تاندون آشیل را افزایش دهند عبارتند از:

• سن. اوج سن پارگی تاندون آشیل 30 تا 40 سالگی است.
• رابطه ی جنسی. احتمال پارگی تاندون آشیل در مردان تا 5 برابر بیشتر از زنان است.
• ورزش های تفریحی. آسیب های تاندون آشیل بیشتر در طول ورزش هایی رخ می دهد که شامل دویدن، پریدن، و شروع و توقف ناگهانی است - مانند فوتبال، بسکتبال و تنیس.
• تزریق استروئید پزشکان گاهی اوقات برای کاهش درد و التهاب، استروئیدها را به مفصل مچ پا تزریق می کنند. با این حال، این دارو می تواند تاندون های مجاور را ضعیف کند و با پارگی تاندون آشیل همراه است.
• آنتی بیوتیک های خاص آنتی بیوتیک های فلوروکینولون، مانند سیپروفلوکساسین (سیپرو) یا لووفلوکساسین (لواکین)، خطر پارگی تاندون آشیل را افزایش می دهند.
• چاقی. اضافه وزن به تاندون فشار بیشتری وارد می کند.

جلوگیری:

برای کاهش احتمال ابتلا به مشکلات تاندون آشیل، نکات زیر را دنبال کنید:

• کشش و تقویت عضلات ساق پا. ساق پا را آنقدر بکشید که کشش قابل توجهی را احساس کنید اما درد نداشته باشید. در طول کشش جهش نکنید. تمرینات تقویت کننده ساق پا همچنین می تواند به عضلات و تاندون کمک کند تا نیروی بیشتری جذب کنند و از آسیب جلوگیری کنند.
• تمرینات خود را تغییر دهید ورزش‌های پرتحرک، مانند دویدن، با ورزش‌های کم‌تأثیر مانند پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری یا شنا را جایگزین کنید. از فعالیت هایی که استرس بیش از حد به تاندون آشیل شما وارد می کند، مانند دویدن روی تپه و فعالیت های پرش خودداری کنید.
• سطوح در حال اجرا را با دقت انتخاب کنید. از دویدن روی سطوح سخت یا لغزنده خودداری کنید یا آن را محدود کنید. برای تمرینات در هوای سرد لباس مناسب بپوشید و کفش های ورزشی مناسب با بالشتک مناسب در پاشنه بپوشید.
• شدت تمرین را به آرامی افزایش دهید. آسیب های تاندون آشیل معمولاً پس از افزایش ناگهانی شدت تمرین رخ می دهد. فاصله، مدت و دفعات تمرین خود را حداکثر تا 10 درصد در هفته افزایش دهید.